The Real Experience
05 Juli 2014 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
(13 juni – 5 juli 2014)
Op vrijdag de 13e vertrokken we vanuit Port Alfred naar Coffee Bay, zo'n zesenhalf uur rijden. Maar helaas sloeg het ongeluk toe en is het kwade geschied: ongeluk met de auto. En het lullige is: we waren nog maar 20 km van Coffee Bay verwijderd (na verdorie 6 uur rijden). Nou goed. Gelukkig is er niemand gewond geraakt, dat is het allerbelangrijkste! Helaas hebben we wel schade aan de auto opgelopen, maar konden we de auto redelijk snel omruilen voor een nieuwe met goeie richtingwijzer-ruitenwissersindeling (bij die eerste auto zaten die dus andersom, dus hadden we heel vaak de ruitenwissers aan als we wilden afslaan). Maar goed, die vrijdag de 13e werd 's avonds weer helemaal goed gemaakt doordat we én in een geweldig leuke backpackers zaten met leuke mensen en mooie slaapkamers, aan de Indische Oceaan zaten en de golven in onze slaaphut konden horen, én er feest was die avond met avondeten voor iedereen en drummers en dansers voor de real African experience, én Nederland 5-1 tegen Spanje speelde! Wat wil je dan nog meer?!
De weg hier naartoe mocht dan een uitdaging zijn vanwege de smalle stukken, bergen, hobbels en kuilen in de weg, de omgeving is wel echt het Afrika dat je verwacht als je hier naartoe gaat. Xhosi invloeden zijn duidelijk zichtbaar: langs de weg wonen de mensen in ronde hutten met rieten daken verspreid over de heuvels. Overal zwerven koeien, schapen, geiten, paarden, ezels, honden langs de weg, of gewoon op de weg. Dan lopen er weer mensen langs de weg, kindjes zitten in het gras of voetballen in het veld, mama's die vanalles op hun hoofd dragen. Echt gewoon heel erg cool om te zien.
Zaterdag gingen we naar de Wild Lubanzi Backpackers. Omdat de weg daar naartoe nog slechter is dan de weg naar Coffee Bay zelf – het werd zelfs afgeraden met eigen auto te rijden tenzij je een 4x4 hebt – hebben we gebruik gemaakt van de pick-up dienst. Dat was me nog eens leuk. We konden onze auto op een speciale plek bij local families kwijt, die pasten op de auto, en wij mochten toen al onze bagage en onszelf in de laadbak van de pick-up truck gooien. Ik bedenk me nu ineens dat het zo wel een hele letterlijke pick-up dienst was. Badum-tsjjj. Maar dat terzijde.
We zaten dus superchill in een bakkie (zoals ze dat hier noemen) in het zonnetje, terugzwaaiend naar de locals langs de weg, want iedereen ging om een of andere reden naar ons zwaaien. We werden er helemaal vrolijk van. En toen was de Lubanzi hut zelf ook nog eens op een geweldige plek. Op een heuvel aan de oceaan met uitzicht op het strand en de rotskliffen onderaan de berg. Ik denk dat dat een van de mooiste plekken is die ik ooit gezien heb. Net zoals Hole in the Wall overigens. Dat lag op ongeveer een uur hiken van de Lubanzi hut. Imke en ik hebben het gewandeld. Het was pittig wel, over de bergen! We dachten op een moment slim te zijn en het laatste stuk over het strand te lopen, in de hoop dat we zo bij Hole in the Wall kwamen. Maar helaas: we botsten tegen het einde van het strand waar de enige optie was om 7 meter recht omhoog tegen de rotsen op te klimmen. Nou, dat gingen we dus niet doen. We vonden een andere heuvel waar een soort van pad was... Ja inderdaad, een 'soort van', want het was alsnog supersteil. Zo steil dat je met handen en voeten moest klimmen. Ik heb die berg beklommen, maar Imke is toch even omgelopen. Toen kwamen we eindelijk bij Hole in the Wall. Eigenlijk is het maar heel simpel: het is een grote rots die door de sterke golven losstaand is geraakt en een gat in het midden heeft. En Afrikanen denken dan vrij logisch, want ze noemden het dus Hole in the Wall. Tadaa! Maar het was echt prachtig. We hebben daar even lekker gezeten voordat we de weg terug gingen lopen. Op een of andere manier hadden we op de terugweg een goed loopbare route. Waarschijnlijk was dit de route die we ook op de heenweg hadden moeten lopen, maar dat hadden we niet helemaal gezien... Op een gegeven moment moesten we langs twee hutten van de Xhosi mensen lopen, maar er begonnen allerlei honden te blaffen en op ons af te rennen! Goede waakhonden in ieder geval. Maar wat nog grappiger was: toen we langs de huisjes liepen, gingen de honden én een aantal kinderen ons volgen. Zie je het al voor je? Allemaal in een rij: Imke, Anne, kindje, kindje, kindje, kindje, hondje, hondje. Polonaiseeee! En ze bleven maar achter ons aan lopen. Na een minuut of 10 hebben we toch maar gezegd dat hun mama hen riep en dat ze terug moesten gaan. Maar ja, zij spreken geen Engels en wij geen Xhosi, dus het ging nogal moeizaam. Uiteindelijk begrepen ze het en bleven ze staan. Ze gingen maar op het hek zitten.
's Middags hebben we ons vermaakt op het strand. Heb zelfs nog een duik gewaagd in de oceaan. Als enige, dus het was een beetje saai. En precies op het moment dat we terug wilden lopen kwam een van de jongens die bij Lubanzi werkte eraan: 'Ja, we gaan met z'n allen met de bakkie die berg op om de zonsondergang te kijken'. Oke, dat klonk leuk. Dus met z'n negenen in de laadbak, ik staande, want er was niet genoeg ruimte meer voor mijn slanke kont :-D. Een van de nieuwe gasten had een ukulele meegenomen. Hij kon echt álles spelen. Met z'n allen wat classics gezongen bij de ondergaande zon. Dat was wel gezellig en romantisch.
De volgende dag moesten we helaas weer terug naar Madolo's.
It's getting even realer.
Eén van de practicals waar velen tegenop zagen en waar ik eigenlijk wel zin in had, behalve dan de nachtelijke vrieskou, was de Overnight Survival. Ow yeah! Ik was heel blij dat ik mijn backpack mee had, die kwam nu ideaal van pas. Al het nodige erin, wat keukengerei en eten mee voor die avond, en gaan met die banaan! We zouden een tocht van anderhalf uur lopen, maar na drie kwartier waren we al op de bestemming. Hard gelopen? Of slecht inschattingsvermogen van Bongani? Ik weet het niet... In ieder geval, op die plek moesten we hout sprokkelen en een vuurplaats maken. Daarna moesten we een shelter bouwen, zodat we konden schuilen mochten we dat willen. Het was een hele coole. Niemand heeft hem eigenlijk gebruikt, want we hebben allemaal rond het kampvuur geslapen. Bongani kookte voor ons en gooide heel erg veel zout in de pan. We hadden dus allemaal dorst die nacht, maar verder was het wel lekker eten :)
's Nachts moesten we in duo's om de twee uur de wacht over het vuur houden. Ondertussen ging Bongani lekker tukken. En zááágen dat ie deed! Tjonge, wat heeft hij gesnurkt. Maurice ook trouwens. Mannen en slapen... gaat ook niet samen.
Rond 4 uur 's nachts hoorden we een gek geluid, vrij dichtbij. Het was een jackal. Cool! Vanaf toen werd het heel erg koud, echt het koudste gedeelte van de hele nacht. Het vuur was ook bijna uit, want het hout raakte op. Echte survival dit! Oke, viel best wel mee. Die ochtend waren wij allemaal vroeg wakker, rond half 7 ofzo. Bongani zou de wekker om 6 uur zetten, maar die ging niet af. Z'n telefoon bleek uitgevallen te zijn, en hij had zich dan ook flink verslapen. Wij hadden alles al opgeruimd toen ie wakker werd. Goed he? Ja, vond ik ook. We liepen weer terug, en toen zagen we dat we eigenlijk maar één berg verder waren dan waar we afgezet werden. Haha. Hemelsbreed denk ik maar 100 meter ofzo? In ieder geval, het was een enerverende ervaring.
En toen...
De laatste schoolweek ging in en het weekend ervoor moesten we dus wel even goeie party houden bij Louis Pub! De avond was heel gezellig, zelfs Jacques en Bongani gingen met ons mee. Maar helaas kwam er geen goed einde aan de avond. Rond 1 uur moesten we allemaal naar huis en werd ons opgedragen om te verzamelen in de huiskamer van Madolo's. Daar kregen we het droevige bericht te horen dat een Nederlandse medestudent was overleden vanwege te veel alcoholgebruik. Ondertussen hebben er berichten in de Nederlandse kranten gestaan over wat er allemaal gebeurd is, maar lieve mensen, geloof niet alles wat er in staat! Ja, hij had te veel alcohol op. Ja, er werd hem sterke drank toegediend door sommige van de aanwezige mensen. Uiteindelijk is hij gestikt door z'n braaksel dat bleef op een of andere manier bleef hangen in zijn keel en daardoor terugliep in zijn longen. Maar de verhalen over trechters en dingen zijn NIET waar.
De laatste week verliep dan ook raar. We mochten onze eindpresentaties inleveren in plaats van te presenteren, vanwege een memorial dienst voor deze jongen. Onze schiettraining ging wel door, daar hebben we veel plezier gehad met z'n allen. Dat was een goede afsluiter, want de volgende dag was de grote eindtoets en daarna gingen veel mensen al op reis. Met een klein groepje (Hanne, Lotte, Moniek, Imke en ik) bleven we achter in Madolo's.
Donderdag waren we dus lekker vrij! We moesten de school in Alicedale nog afschilderen, dus daarmee hebben wij ons die middag vermaakt. Het is erg mooi geworden! Foto's komen ooit nog wel een keer. Wel schattig, een groepje kinderen kwam kijken hoe wij dat allemaal deden. En ze vonden het ook erg mooi. Nou, dat scheelt weer een zorg!
Vrijdag werden we naar Port Elizabeth gebracht. Lotte en Moniek vlogen die dag naar Kaapstad, Hanne ging naar huis, Imke wachtte haar familie op en ik moest nog even twee daagjes wachten tot Daan er is. Vond het wel spannend hoor, een weekend alleen in Port Elizabeth blijven. Dan wordt het backpacken ineens heel echt. Het hostel waar ik verblijf is in ieder geval fijn en ik heb lekker een kamertje voor mezelf. Gisteren gezellig nog met Pien en Marloes bijgekletst, vandaag was ik dan echt alleen. Maar ik heb mezelf goed vermaakt: ik ben naar Bayworld geweest! Daar hebben ze pinguïns, zeeleeuwen, slangen, krokodillen, andere reptielen, heel veel mooie vissen, schildpadden, etc. etc. En het mooiste was nog wel: het zat op maar 5 minuten lopen van het hostel af. Ow yeah!
De mensen hier van het hostel bereiden zich voor op de Nederlandse voetbalwedstrijd van vanavond. Morgen kan dan eindelijk de échte reis beginnen, samen met Daan!!!
Op vrijdag de 13e vertrokken we vanuit Port Alfred naar Coffee Bay, zo'n zesenhalf uur rijden. Maar helaas sloeg het ongeluk toe en is het kwade geschied: ongeluk met de auto. En het lullige is: we waren nog maar 20 km van Coffee Bay verwijderd (na verdorie 6 uur rijden). Nou goed. Gelukkig is er niemand gewond geraakt, dat is het allerbelangrijkste! Helaas hebben we wel schade aan de auto opgelopen, maar konden we de auto redelijk snel omruilen voor een nieuwe met goeie richtingwijzer-ruitenwissersindeling (bij die eerste auto zaten die dus andersom, dus hadden we heel vaak de ruitenwissers aan als we wilden afslaan). Maar goed, die vrijdag de 13e werd 's avonds weer helemaal goed gemaakt doordat we én in een geweldig leuke backpackers zaten met leuke mensen en mooie slaapkamers, aan de Indische Oceaan zaten en de golven in onze slaaphut konden horen, én er feest was die avond met avondeten voor iedereen en drummers en dansers voor de real African experience, én Nederland 5-1 tegen Spanje speelde! Wat wil je dan nog meer?!
De weg hier naartoe mocht dan een uitdaging zijn vanwege de smalle stukken, bergen, hobbels en kuilen in de weg, de omgeving is wel echt het Afrika dat je verwacht als je hier naartoe gaat. Xhosi invloeden zijn duidelijk zichtbaar: langs de weg wonen de mensen in ronde hutten met rieten daken verspreid over de heuvels. Overal zwerven koeien, schapen, geiten, paarden, ezels, honden langs de weg, of gewoon op de weg. Dan lopen er weer mensen langs de weg, kindjes zitten in het gras of voetballen in het veld, mama's die vanalles op hun hoofd dragen. Echt gewoon heel erg cool om te zien.
Zaterdag gingen we naar de Wild Lubanzi Backpackers. Omdat de weg daar naartoe nog slechter is dan de weg naar Coffee Bay zelf – het werd zelfs afgeraden met eigen auto te rijden tenzij je een 4x4 hebt – hebben we gebruik gemaakt van de pick-up dienst. Dat was me nog eens leuk. We konden onze auto op een speciale plek bij local families kwijt, die pasten op de auto, en wij mochten toen al onze bagage en onszelf in de laadbak van de pick-up truck gooien. Ik bedenk me nu ineens dat het zo wel een hele letterlijke pick-up dienst was. Badum-tsjjj. Maar dat terzijde.
We zaten dus superchill in een bakkie (zoals ze dat hier noemen) in het zonnetje, terugzwaaiend naar de locals langs de weg, want iedereen ging om een of andere reden naar ons zwaaien. We werden er helemaal vrolijk van. En toen was de Lubanzi hut zelf ook nog eens op een geweldige plek. Op een heuvel aan de oceaan met uitzicht op het strand en de rotskliffen onderaan de berg. Ik denk dat dat een van de mooiste plekken is die ik ooit gezien heb. Net zoals Hole in the Wall overigens. Dat lag op ongeveer een uur hiken van de Lubanzi hut. Imke en ik hebben het gewandeld. Het was pittig wel, over de bergen! We dachten op een moment slim te zijn en het laatste stuk over het strand te lopen, in de hoop dat we zo bij Hole in the Wall kwamen. Maar helaas: we botsten tegen het einde van het strand waar de enige optie was om 7 meter recht omhoog tegen de rotsen op te klimmen. Nou, dat gingen we dus niet doen. We vonden een andere heuvel waar een soort van pad was... Ja inderdaad, een 'soort van', want het was alsnog supersteil. Zo steil dat je met handen en voeten moest klimmen. Ik heb die berg beklommen, maar Imke is toch even omgelopen. Toen kwamen we eindelijk bij Hole in the Wall. Eigenlijk is het maar heel simpel: het is een grote rots die door de sterke golven losstaand is geraakt en een gat in het midden heeft. En Afrikanen denken dan vrij logisch, want ze noemden het dus Hole in the Wall. Tadaa! Maar het was echt prachtig. We hebben daar even lekker gezeten voordat we de weg terug gingen lopen. Op een of andere manier hadden we op de terugweg een goed loopbare route. Waarschijnlijk was dit de route die we ook op de heenweg hadden moeten lopen, maar dat hadden we niet helemaal gezien... Op een gegeven moment moesten we langs twee hutten van de Xhosi mensen lopen, maar er begonnen allerlei honden te blaffen en op ons af te rennen! Goede waakhonden in ieder geval. Maar wat nog grappiger was: toen we langs de huisjes liepen, gingen de honden én een aantal kinderen ons volgen. Zie je het al voor je? Allemaal in een rij: Imke, Anne, kindje, kindje, kindje, kindje, hondje, hondje. Polonaiseeee! En ze bleven maar achter ons aan lopen. Na een minuut of 10 hebben we toch maar gezegd dat hun mama hen riep en dat ze terug moesten gaan. Maar ja, zij spreken geen Engels en wij geen Xhosi, dus het ging nogal moeizaam. Uiteindelijk begrepen ze het en bleven ze staan. Ze gingen maar op het hek zitten.
's Middags hebben we ons vermaakt op het strand. Heb zelfs nog een duik gewaagd in de oceaan. Als enige, dus het was een beetje saai. En precies op het moment dat we terug wilden lopen kwam een van de jongens die bij Lubanzi werkte eraan: 'Ja, we gaan met z'n allen met de bakkie die berg op om de zonsondergang te kijken'. Oke, dat klonk leuk. Dus met z'n negenen in de laadbak, ik staande, want er was niet genoeg ruimte meer voor mijn slanke kont :-D. Een van de nieuwe gasten had een ukulele meegenomen. Hij kon echt álles spelen. Met z'n allen wat classics gezongen bij de ondergaande zon. Dat was wel gezellig en romantisch.
De volgende dag moesten we helaas weer terug naar Madolo's.
It's getting even realer.
Eén van de practicals waar velen tegenop zagen en waar ik eigenlijk wel zin in had, behalve dan de nachtelijke vrieskou, was de Overnight Survival. Ow yeah! Ik was heel blij dat ik mijn backpack mee had, die kwam nu ideaal van pas. Al het nodige erin, wat keukengerei en eten mee voor die avond, en gaan met die banaan! We zouden een tocht van anderhalf uur lopen, maar na drie kwartier waren we al op de bestemming. Hard gelopen? Of slecht inschattingsvermogen van Bongani? Ik weet het niet... In ieder geval, op die plek moesten we hout sprokkelen en een vuurplaats maken. Daarna moesten we een shelter bouwen, zodat we konden schuilen mochten we dat willen. Het was een hele coole. Niemand heeft hem eigenlijk gebruikt, want we hebben allemaal rond het kampvuur geslapen. Bongani kookte voor ons en gooide heel erg veel zout in de pan. We hadden dus allemaal dorst die nacht, maar verder was het wel lekker eten :)
's Nachts moesten we in duo's om de twee uur de wacht over het vuur houden. Ondertussen ging Bongani lekker tukken. En zááágen dat ie deed! Tjonge, wat heeft hij gesnurkt. Maurice ook trouwens. Mannen en slapen... gaat ook niet samen.
Rond 4 uur 's nachts hoorden we een gek geluid, vrij dichtbij. Het was een jackal. Cool! Vanaf toen werd het heel erg koud, echt het koudste gedeelte van de hele nacht. Het vuur was ook bijna uit, want het hout raakte op. Echte survival dit! Oke, viel best wel mee. Die ochtend waren wij allemaal vroeg wakker, rond half 7 ofzo. Bongani zou de wekker om 6 uur zetten, maar die ging niet af. Z'n telefoon bleek uitgevallen te zijn, en hij had zich dan ook flink verslapen. Wij hadden alles al opgeruimd toen ie wakker werd. Goed he? Ja, vond ik ook. We liepen weer terug, en toen zagen we dat we eigenlijk maar één berg verder waren dan waar we afgezet werden. Haha. Hemelsbreed denk ik maar 100 meter ofzo? In ieder geval, het was een enerverende ervaring.
En toen...
De laatste schoolweek ging in en het weekend ervoor moesten we dus wel even goeie party houden bij Louis Pub! De avond was heel gezellig, zelfs Jacques en Bongani gingen met ons mee. Maar helaas kwam er geen goed einde aan de avond. Rond 1 uur moesten we allemaal naar huis en werd ons opgedragen om te verzamelen in de huiskamer van Madolo's. Daar kregen we het droevige bericht te horen dat een Nederlandse medestudent was overleden vanwege te veel alcoholgebruik. Ondertussen hebben er berichten in de Nederlandse kranten gestaan over wat er allemaal gebeurd is, maar lieve mensen, geloof niet alles wat er in staat! Ja, hij had te veel alcohol op. Ja, er werd hem sterke drank toegediend door sommige van de aanwezige mensen. Uiteindelijk is hij gestikt door z'n braaksel dat bleef op een of andere manier bleef hangen in zijn keel en daardoor terugliep in zijn longen. Maar de verhalen over trechters en dingen zijn NIET waar.
De laatste week verliep dan ook raar. We mochten onze eindpresentaties inleveren in plaats van te presenteren, vanwege een memorial dienst voor deze jongen. Onze schiettraining ging wel door, daar hebben we veel plezier gehad met z'n allen. Dat was een goede afsluiter, want de volgende dag was de grote eindtoets en daarna gingen veel mensen al op reis. Met een klein groepje (Hanne, Lotte, Moniek, Imke en ik) bleven we achter in Madolo's.
Donderdag waren we dus lekker vrij! We moesten de school in Alicedale nog afschilderen, dus daarmee hebben wij ons die middag vermaakt. Het is erg mooi geworden! Foto's komen ooit nog wel een keer. Wel schattig, een groepje kinderen kwam kijken hoe wij dat allemaal deden. En ze vonden het ook erg mooi. Nou, dat scheelt weer een zorg!
Vrijdag werden we naar Port Elizabeth gebracht. Lotte en Moniek vlogen die dag naar Kaapstad, Hanne ging naar huis, Imke wachtte haar familie op en ik moest nog even twee daagjes wachten tot Daan er is. Vond het wel spannend hoor, een weekend alleen in Port Elizabeth blijven. Dan wordt het backpacken ineens heel echt. Het hostel waar ik verblijf is in ieder geval fijn en ik heb lekker een kamertje voor mezelf. Gisteren gezellig nog met Pien en Marloes bijgekletst, vandaag was ik dan echt alleen. Maar ik heb mezelf goed vermaakt: ik ben naar Bayworld geweest! Daar hebben ze pinguïns, zeeleeuwen, slangen, krokodillen, andere reptielen, heel veel mooie vissen, schildpadden, etc. etc. En het mooiste was nog wel: het zat op maar 5 minuten lopen van het hostel af. Ow yeah!
De mensen hier van het hostel bereiden zich voor op de Nederlandse voetbalwedstrijd van vanavond. Morgen kan dan eindelijk de échte reis beginnen, samen met Daan!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
