De eerste week

Vandaag is het vrijdag, 9 mei. Dus nu even tussendoor:

GEFELICITEERD MAMSIE MET JE 50STE VERJAARDAG,
NU GA IK JE LEKKER EEN JAAR LANG SARA NOEMEN!!!

De eerste schoolweek zit er op. Ik heb nu al zo veel nieuwe informatie geleerd! Deze week kregen we vooral heel veel colleges over de wildlife species van Zuid Afrika. Inmiddels is de groep uitgebreid naar eentje van veertien: dertien meiden en één jongen. Goeie balans...

Afgelopen dinsdag zijn we naar de townships van Alicedale geweest. Bongani, een van onze tutoren, woont ook in een van die townships. Het was niet zo'n grote, en de omstandigheden waren nog redelijk. Maar we maakten dan ook een tocht door het gedeelte dat door de overheid gebouwd is, en dat waren stenen en betonnen huisjes met platte daken. Ondanks dat dit wel goede bouwmaterialen zijn, houden deze mini-huisjes niet echt goed stand tegen zware stormen. Een aantal huizen was dus half ingestort. Terwijl we rondliepen, kwamen we vanalles tegen. Een kudde geiten dat gewoon los rondliep, net zoals een varken met heel schattige biggetjes. Even later nog twee kalfjes die uit het niets langs de straat liepen. Dat was wel even leuk natuurlijk! Maar naast deze leuke diertjes, lag ook vrij veel afval. Er wordt van de mensen verwacht dat ze hun grond schoon houden. Wat ze daar dus doen: ze ruimen hun eigen erfje op, en gooien dat afval dus, hoppa, achter hun hek op de straat in de bermen. Opgeruimd! Maar ja, dat helpt natuurlijk niet zo veel. Uiteindelijk wordt dit dan weer opgeruimd door de overheid.

Wat me ook opviel is dat alle huizen zijn omheind door hekken, vaak ook met prikkeldraad. Alsof ze in een gevangenis leefden. Zelfs het voetbalveld, wat laatst nog was opgeknapt, was zwaar omheind door grote prikkeldraadrollen.

Terwijl we door de straten liepen, kwamen er kindjes terug van school. Een beetje aan de zijkant van de wijk zat namelijk de school waar alle kinderen die in de township wonen naartoe moeten. Ze gaan daar naartoe als ze een jaar of zes zijn, en wanneer ze zeventien of achttien zijn, zijn ze pas klaar. Het is dus een heel ander systeem dan onze basisschool en middelbare school. Wel ontzettend schattige kindjes. Allemaal in een donkerblauw uniform, en dan hebben ze een prachtig vrolijke Disney-rugtas die veel te groot voor ze is. En dan lopen ze met z'n allen in een grote groep terug naar huis, ondertussen luidkeels zingend. Ook gingen ze allemaal naar ons zwaaien. Ik zou ze allemaal wel willen meenemen naar huis, zo schattig. Dat zingen en muziek zit overigens echt in hun bloed, want later toen we in het kleine kroegje binnen waren en Bongani de jukebox aanzette – je moet dus echt een muntje in de jukebox gooien en een liedje kiezen, heerlijk ouderwets – toen stonden de mensen die er zaten meteen op om te dansen. Het maakt ze echt niet uit of ze nou de enige zijn of dat iedereen danst, je moet plezier hebben. Natuurlijk kon ik ook niet blijven staan, want je voelt je op dat moment echt even de stijve, harkerige Hollander, dus heb ik ook maar even een dansje gewaagd. Uiteindelijk drukten de locals ons op het hart dat we, als we daar waren, ons echt thuis moeten voelen, want we zijn allemaal hetzelfde, en liefde zit in ons hart. Fantastisch. Die mensen leven daar in grote armoede, en dan komen wij als rijke westerlingen “aapjes kijken”, want zo voelt het eigenlijk wel een beetje, en zij willen niks liever dan dat wij ons thuisvoelen in hun omgeving. Dat is toch wel even andere koek dan je zou verwachten.

Vlak achter het kroegje was het gedeelte waar de mensen dus wel echt in krotten van golfplaten wonen. Echt ontzettend kleine bouwsels. Gemiddeld wonen er gezinnen van zes tot zeven mensen. Ongelofelijk.

Trouwens, het was de dag voor de nationale verkiezingen. Blijkbaar leeft het onderwerp verkiezingen e-norm in de townships. Er reed een busje rond waarmee door elke straat werd gereden en waarin ze door een megafoon riepen. Wat ze riepen weet ik niet, dat was in Khozi, maar dat het over de verkiezingen ging was zeker. Toen, nog geen vijf minuten later, kwam er een vrouw langs die ons allemaal persoonlijk een hand gaf en de hele tijd maar bleef zeggen: Vote for ANC, vote for ANC (de partij opgericht door Nelson Mandela). En tot slot kwam er regelmatig dezelfde krakkemikkige auto langs met een aantal jongens uit het raam hangend en schreeuwend, en vlaggen van een of andere politieke partij. Iedereen leeft dus heel erg naar de verkiezingen toe. Ikzelf denk dat dat komt omdat het nog maar een jaar of 20 zo is dat ook de zwarten mogen stemmen hier.

Waarschijnlijk komen we hier nog een keertje terug om iets op te knappen. De vorige groep heeft geholpen met de schoollokalen te schilderen, onze planning is om dat af te maken tijdens dit moduul. Misschien dat we zelfs nog iets extra's kunnen doen, zoals de speeltuin opknappen. Die was een aantal jaar geleden geschilderd en gerepareerd, maar nu was alles al weer kapot. Hier kom ik dus vast nog wel een keer op terug.

Toen was het dus verkiezingsdag: een nationale vrije dag. Oftewel, ook wij waren vrij. Iedereen heeft de dag besteed als een luie zondag, alleen was het dan woensdag.

En toen was het donderdag, waarop we het blijde nieuws kregen dat we volgende week (verdeeld in groepen over maandag, dinsdag en woensdag) onze eerste echte practical gaan doen, namelijk: een game drive over het Shamwari Game Reserve! We vertrekken 's ochtends vroeg om kwart over 6. Daarover volgende week dus meer. Maar op deze dag ging ik dus samen met Lotte in ons tussenuurtje naar de “telefoonheuvel”. Om daar te komen moeten we buiten het hek van Madolo's, en een halfuur tegen de berg op lopen langs de weg. Dus, wij lopen daar rustig... Opeens zien we wel heel dichtbij een hoofd boven de bomen uitkomen.. en toen nog een... Waren er twee giraffen op nog geen 50 meter afstand! Maar dat was nog niet alles. Wij waren al verwonderd naar die giraffen aan het kijken, en die giraffen ook naar ons trouwens, zien we opeens nog een stel lange poten bij het hek. En die was dichtbíj!!! Dat was nog geen 10 meter van ons af. Wauw, dat was echt even dat je er stil van wordt, wij waren helemaal aan de grond genageld. We durfden bijna niet meer te bewegen, maar ja, uiteindelijk moesten we toch maar verder lopen. Dat was wel even een moment dat je denkt van, ja, hiervoor ben ik hier naar toe gekomen.

Naarmate we langer bij Madolo's zitten, zien we steeds meer dieren. En nu met die lessen over de soorten die we tegen kunnen komen, kunnen we zo ook herkennen. Vanochtend was er een kudu, die heel mooie krullende hoorns heeft, en elanden. En de wrattenzwijntjes zitten hier echt elke dag, de hele dag. Ik denk dat we hen ondertussen ook wel als huisdieren kunnen benoemen. Ondertussen zijn we erachter wat het gelige vogeltje is met het leuke geluidje. Het geluidje is trouwens net alsof er naar je gefloten wordt. Je moet ze maar eens opzoeken: de southern bobo, of bow bow, ik weet niet hoe je het schrijft maar daar kom je vast achter als je ff Googlet. Maar we horen ze dus elke dag, we worden er mee wakker en gaan er mee naar bed. Oké, dat is niet waar, want zodra het donker wordt hoor je ze niet meer en dat is dus al heel vroeg in de avond. Het zijn altijd een mannetje en vrouwtje die naar elkaar fluiten. Fietfiew!