De ontgroening

Weekend! En zoals we al van andere studenten gehoord hebben, moet je echt naar Louis Pub in Alicedale. Dus daar gingen we dan. We moesten eerst even naar de pub bellen met de algemene telefoon, om te vragen of we langs konden komen en of zij een taxi voor ons konden regelen. De algemene telefoon is zeg maar een kleine versie van een telefooncel, hangend in een van de kamers in het woongebouw. Als je daar je World Call Card in stopt, kun je naar verschillende nummers bellen, want ja, je eigen mobiele telefoon werkt niet.

Om zes uur werden we opgepikt door de taxi: een oud busje (en dat is dus echt oud) met precies veertien kleine zitplekjes. Onze chauffeur was een klein zwart mannetje met drie tanden en van een jaar of 55. Je raadt nooit hoe hij heette... Juist, hij heette Klaas! Nou, wij helemaal in onze sas natuurlijk.

Het was een wonder dat we over de bergen kwamen met dit barrel van een busje. Naarmate we de top naderden, merkten we wel dat ie het steeds ietsje moeilijker kreeg... (lees hier: we reden bijna weer achteruit). Maar leuk was het wel! Aangekomen in Alicedale moesten we door een geheimzinnige poort. Tenminste, hij leek geheimzinnig, maar de openingscode voor de poort stond met grote letters op de muur. Dus tot zover de mysterie. Maar goed, het was een ontzettend mooi plekje. Het is onderdeel van een hotel/restaurant vlakbij de lokale golfbaan. Het heeft een ingebouwd zwembad, kampvuurkuil, pooltafel.. Eigenlijk alles wat ik totaal niet had verwacht. Wat niemand had verwacht.

We hebben er eerst lekker gegeten, en toen was het tijd om uit te gaan. En zoals we al van betrouwbare bronnen hebben gehoord, moet je worden ontgroend tijdens je eerste bezoek aan Louis Pub. Dat doe je door de roadkill te drinken. Nouja, drinken... Het is een shotje dat ze op de bar gooien (ja mensen, die maken ze eerst nog een keer schoon), en dan moet je het van de bar af likken en slurpen. Maar! Dat drankje is knalrood en geeft hartstikke af, dus je hele kin en mond komt er onder te zitten. Dan lijkt het net of je net als een leeuw een prooi hebt gegeten. De eigenaren, Louis en Carine, vinden het natuurlijk extra leuk om even goed je hoofd er in te drukken. Als dat niet lukt, smeren ze het wel over je wangen. Uiteindelijk zaten we allemaal onder de rode prut. Lekkerrrr! Gelukkig lagen de handdoeken al klaar.

Na nog een paar dansjes gewaagd te hebben en met z'n allen rond het kampvuur te hebben gezeten, hebben we onze Klaas weer opgebeld om ons op te halen. Dit keer had het busje al problemen met gestart te worden. Er moesten een paar mensen uit om de auto aan te duwen. Maurice, Lotte, Moniek en ik moesten de bus eerst achteruit duwen, en toen weer vooruit. Best nog wel een lang stuk dat we moesten duwen! Maar het lukte, hoor! Terwijl het busje zachtjes weg reed, sprongen wij er weer in. Zoiets zou je in Nederland nooit met taxi's meemaken. Maar wij waren trots dat het gelukt was. Klaas had volgens mij ook de avond van zijn leven. Op de terugweg hebben we luidkeels Klaasie, bedankt! Klaasie, bedankt! gezongen. Aan z'n hoofd te zien kon z'n nacht niet meer stuk.

Dit weekend zouden we op pad gaan met onze vrienden die in Port Alfred verblijven. Niels, Pien en Marloes kwamen ons ophalen met de auto, waarna we naar Hogsback vertrokken. Dit was wel zo'n drie uur reizen, dus we vertrokken op tijd in de ochtend. Na een indrukwekkende reis, want onderweg hebben we veel kunnen zien, van de vele townships tot sinaasappelverkopers, geiten en ezels op de weg, kwamen we op de eindbestemming. Hogsback is de plek waar The Hobbit en Lord Of The Rings op geïnspireerd zijn: Tolkien heeft hier namelijk in zijn jeugdjaren gewoond. De plek is vernoemd naar drie bergen die vanaf overal in Hogsback te zien zijn, waarvan de toppen op de ruggen van zwijnen lijken (hogs = zwijnen, back = rug).

We zijn die zaterdag naar de 39-steps waterval geweest. Dit was dan misschien niet een heel grote waterval, maar het was er wel een waarvan je kunt zeggen dat het een échte waterval is, en geen stroompje water dat naar beneden valt. Het was prachtig! En nu heb ik het woord water en val te vaak gezegd.

We hebben overnacht bij Away With The Fairies, een klein hostel. We lagen met z'n allen op een kamer, gezellig in stapelbedden. Bij dat hostel was een boomhut op wel vijftien meter hoogte. Eenmaal boven hebben Lotte, Niels en ik genoten van het idee dat je in een boomhut zit in Afrika, want de uitzichtpunten waren best wel dichtgegroeid door de boom. Tja. En ik durfde niet te staan helaas. Ook al maakt het bij nader inzien niet veel uit of je nou staat of zit. Goed. Wat ze daar ook hadden, was een badkuip op de richel van de berg waarbij je fantastisch uitzicht had op de drie hogsbacks en de vallei. Daar moest ik natuurlijk wel in! En zo gezegd, zo gedaan. Hoewel het makkelijker gezegd was dan gedaan... De volgende ochtend waren we de eerste die bij het bad aankwamen. Dat betekende dat we nog vuur moesten maken. Vuur maken? Ja, de kraan van de badkuip was aangesloten op een grote ton. Die ton moest je vullen met water en onder die ton moest je dan een vuurtje maken, zodat het water warm werd. Het vuur maken ging best soepel, maar toen duurde het nog zeker een uur voordat je goed en lekker warm water had. Maar: alles voor een bad! Dan maar even ontbijten. Toen we terugliepen zagen we heel veel aapjes, samango aapjes of zoiets? Het was precies de apensoort waar wij geen les over hadden gekregen, dus vergeef me. Er waren er wel 40! En toen, ja hoor.. Na het ontbijt was het dan eindelijk zo ver: het welberuchte bad! Het water was heerlijk warm. Het uitzicht kon niet beter: de hogsbacks in de zon, en het geluid van watervallen op de achtergrond.. Ik heb genoten! Ook al was het bij het uitstappen wel heel koud.

Die middag gingen we paardrijden. Om twee uur moesten we bij een hostel zijn waar ze de paarden hebben. Het was ergens in de middle of nowhere. Echt, we moesten de berg op, dan weer steil naar beneden, dan weer op, rechts, links, rechts, en toen waren we er, ergens op een berg. We werden hartelijk begroet door maar liefst vijf honden. De paarden werden klaargemaakt door onze begeleider, die net een indiaan was. Hij reed dan ook zonder zadel en zijn teugels waren twee strotouwtjes vastgemaakt aan het eveneens van strotouwtjes gemaakte halster. Het was een bijzondere manier van paardrijden. We mochten namelijk absoluut niet de teugels strak houden, de paarden hadden geen bit, en op sommige stukken van de route moesten we het paard z'n gang laten gaan. De paarden mogen de hele dag vrij rondlopen op het gebied op de berg en kennen het gebied zelf dus het beste. De honden gingen allemaal mee. Dat vonden ze heerlijk, lekker rennen door het bos samen met de paarden. Ze wisten al helemaal de weg. We gingen eerst de berg op, hebben een paar drafjes en galopjes gedaan, en kwamen toen uit op een eindeloze vlakte van goudgeel gras en de grote, ruwe bergen op de achtergrond. Wat was dat ongelofelijk mooi. Ik had echt het idee dat we in een film zaten, een western of zo. Dat we de cowboys gingen verjagen. Op de terugweg, moesten we een héle steile berg af... Dat was wel even spannend.. Billenknijpend gingen we naar beneden. Ook hier moesten we de paarden hun gang laten gaan en niet sturen, zij vinden de beste weg. Nou, dat was ook zo. We kwamen allemaal veilig beneden. Ik ben weer een hele ervaring rijker. Die natuur daar staat op mijn netvlies gebrand. Hogsback is een echte aanrader! Maar pas op voor de straatverkopers, die komen echt achter je aan lopen, en ze verkopen echt troep.

Dit weekend was een weekend vol nieuwe dingen: eerste keer Louis Pub, roadkill, zelf op reis door Zuid Afrika, in bad in de buitenlucht en de eerste echte waterval gezien. Het was een weekend vol ontgroeningen!